“Dank je wel” dit is in plaats van een grote mond en agressie. Ik gaf de ambulance broeder een klein flesje Prosecco. Hij keek me aan en zei “dank je, dit is bijzonder ik krijg er een kleur van”.

Zondagmorgen, de buurvrouw belt aan. Kan je even komen het gaat niet goed met mijn man. Ik loop mee, in de kamer ligt haar man in een vreemde houding op de bank. Ik pak zijn hand, die klam aanvoelt, ik noem zijn naam en zeg “ik ben het Ignar de buurman”

Na het ontbijt werd hij ineens niet goed, was niet meer aanspreekbaar. Hij heeft een hele lage bloeddruk. Ik zie de bloeddrukmeter op de tafel liggen. De ambulance is onderweg, hoe lang duurt dat?

Onze buren wonen pas naast ons en komen uit een ander deel van Nederland. Ongeveer 20 minuten zeg ik. De tijd tikt, minuten lijken langer en langer te worden.

Mijn gedachten gaan terug naar mijn eerste kennismaking met ambulancebroeders. Mijn vader en ik hadden net van de huisarts gehoord, dat de heup van mijn moeder in de nacht spontaan was gebroken. De ambulance was onderweg.

Ik zat naast mijn moeder en hield haar hand vast. Mijn moeder met alzheimer waar ik samen met mijn vader voor zorgde. Ineens nam alles een andere wending. Niet rustig douchen, niet ontbijten en niet buiten wandelen.

Wat ging er gebeuren? Wat moesten we doen? Wat kon ik doen? Ik wilde niets uit handen geven. De ambulance broeders kwamen de slaapkamer binnen.

Rustig, zakelijk en vol begrip namen ze tijd voor mij en mijn moeder. Luisterde, vroegen, niets ontging hen. Ik kwam tot rust. Ik vertrouwde en gaf me over aan hun kennis en hulp. Dat moment zal ik nooit vergeten, het voelde goed en gaf mij rust.

Een jaar later hield ik mijn moeder weer stevig vast. Mijn moeder had net haar eerste insult gehad. We wisten toen niets van insults, maar dat zou veranderen.

Op het moment dat mijn moeder plotseling helemaal verstijfde dacht ik “mamma gaat dood”. 112 gebeld en wachten, wachten in angstige spanning.

De ambulancebroeders stapte de kamer in. Ik was opgelucht, daar kwam kennis, hulp en steun binnen.

Weer die volle persoonlijke aandacht voor mijn moeder, mijn vader en mij. Weer die vakbekwame doortastendheid die zo goed voelt. Er wordt iets gedaan.

De ambulancebroeders wilde niet weggaan voordat de dokter er was. Daarna hebben de ambulance broeders mamma naar boven gebracht en in bed gelegd. Wat was ik daar toen en nu nog steeds dankbaar voor.

Dit flitste door mijn hoofd gedurende die lange minuten naast mijn buurman, die zeer wit en zeer afwezig was.

De bel, de ambulance. Ik zag hoe de ambulancebroeders direct en rustig mijn buurman aansloten op de apparatuur. Hoe ze contact maakten met mijn buurvrouw en buurman.

Persoonlijk contact waarbij namen genoemd worden, geluisterd wordt, vragen gesteld worden en handen worden vast gehouden.

De beklemmende angst verdwenen uit de kamer. Verjaagt door professionele vakbekwame ambulancebroeders.

Op het moment dat ik de vrouwelijke ambulancebroeder wilde bedanken en het flesje Prosecco wilde geven, kwamen alle gevoelens van toen naar boven.

De angst om mijn moeder, de dankbaarheid voor de hulp. Het heerlijke gevoel om zaken uit handen te mogen geven aan mensen die je vertrouwd en die goed zorgen voor degene die je liefhebt.

Ik probeerde te zeggen “dank je, dit is in plaats van een grote mond en agressie. Maar de emotie zat te hoog en de woorden kwamen er niet echt goed uit.

Ze keek me aan en begreep waarschijnlijk meer dan ik kon zeggen. Zachtjes zei ze “dit maakt mijn hele dag goed, dank je wel, echt bedankt” en omhelsde mij.

Daar stonden we woordeloos in een warme omhelzing. Twee mensen die elkaar nooit eerder hadden ontmoet. Verbonden door zorg vanuit het hart en oprechte dankbaarheid.

Ik weet absoluut niet wat mensen bezield om een grote bek te geven aan mensen die hen komen helpen. Ik zal nooit begrijpen hoe iemand het durft om ambulancebroeders agressief te benaderen of te mishandelen.

Agressie in welke vorm dan ook tegenover ambulancebroeders en hulpverleners keur ik af. Laten we dit met elkaar overal luid en duidelijk verkondigen, zodat deze KANJERS hun werk kunnen doen.

Want een grote bek en agressiviteit maken diepe wonden. Wonden die maar langzaam helen. Er zijn vele bedankjes, complimenten en flesjes Prosecco nodig voordat zulke wonden genezen en dan nog blijft het litteken altijd zichtbaar.

Bedankt ambulancebroeders, bedankt brandweerman en vrouwen, bedankt agenten. Ik verontschuldig mij voor degene die jullie het werk moeilijk maken.

Ignar